.jpg)
13 februari 2024
Mijn naam is Esther, 30 jaar oud en ik werk als palliatieve zorg verpleegkundige voor ZONL. Ik wist vroeger nooit precies wat ik wilde worden maar toen ik kennismaakte met de hbo verpleegkunde opleiding was het liefde op het eerste gezicht en verhuisde ik naar de grote stad om te gaan studeren. Na drie jaar hard werken mocht ik beginnen aan mijn afstudeerstage in het ziekenhuis: mijn droom werd werkelijkheid! Één week voor de start van die stage kreeg ik echter bericht dat mijn plek daar werd opgeheven en dat ik in het highcare hospice in De Bilt moest stagelopen. Toen kneep ik ‘m toch wel even. 20 weken lang alleen maar stervende en huilende mensen…tenminste, zo dacht ik. Maar wat bleek: mensen die bijna dood gaan….leven! Daar in dat hospice is mijn passie voor palliatieve zorg geboren. Sindsdien deel ik overal waar ik kan, mijn liefde voor deze zorg.
“Nou, wat denkt u ervan? Zullen we nu maar ophouden?” zeg ik tegen een man op hoge leeftijd in het hoog-laagbed waar ik naast sta. Ik probeer hem te ontdoen van een driedagenbaard waar hij graag van af wilde. Dat is mijn talent niet en dat heb ik ook meteen benoemd, maar we besloten samen om er toch te gaan. Het proces vermoeit hem duidelijk en ik zie dat hij het nauwelijks nog volhoudt om wakker te blijven.
Sterven is geen 'leuk' proces en de sfeer die sterven met zich mee kan brengen is vaak voelbaar in de ruimte. Mensen hebben het zwaar, niet alleen de stervende. Veel vaker zelfs heeft de stervende het niet per definitie heel erg zwaar maar de mensen er omheen wel. Er wordt gerouwd in de ruimte waar iemand gaat sterven en dat voel je.
Zo ook in deze kamer waar het zeker 30 graden is. Het is een bloedhete week en de gedateerde isolatie van dit statige huis doet daar nog graag een schepje bovenop. We soppen met z’n allen in onze schoenen en het brengt altijd een gemeenschappelijk ‘lijden’ met zich mee. “Oh wat is het warm he? Heeft u het ook zo warm? Deze warmte is ZO anders dan in andere landen...het is hier meteen zo benauwd”. Och die warmte…
Dit huis wordt niet alleen gevuld door de warmte van deze hittegolf maar ook die van een liefdevol gezin. Een mensenleven lang trokken zij samen op, kregen kinderen: “En het zijn écht de mooiste kinderen die er zijn hoor”. Ze steunden elkaar door dik en dun. En nu lag hij daar, dunner dan hij ooit was geweest, te sterven. De liefde die er is, wordt nu vergezeld door rouw. Voelbare rouw, soms zachtjes hoorbare rouw, vult de kamer.
“... want als u nou nóg knapper wordt dan vallen we flauw hoor!” vervolg ik mijn zin. Hij slaat zijn vermoeide oogleden op, schiet in de lach en knikt langzaam. Als ik me omdraai is de sfeer veranderd. Deze kleine zin heeft de zware sfeer even doorbroken en er wordt gelachen.
In de palliatieve, en in het bijzonder de terminale, zorg hebben we allerlei middeltjes en foefjes om het mensen makkelijker te maken. Heb je pijn of ben je benauwd? Dan kunnen we je helpen met wat morfine. Ben je angstig of weet je niet hoe je het allemaal nog vol moet houden? Dan praten we erover met je en als je het wil, schakelen we bijvoorbeeld een geestelijk verzorger in. Ben je misselijk? Hebben we wat voor! Kun je niet slapen? Gaan we mee bezig!
Overal hebben we wat voor wat we kunnen aandragen en proberen. Maar naast al deze middelen en mensen is er nog één ding dat in mijn ogen altijd wel íéts doet. Het is gratis, je kunt het meerdere keren per dag doen en het kan eigenlijk ook door iedereen gedaan worden! Er zijn geen uitvoeringsverzoeken of voorschriften voor nodig en het allermooiste is: het heeft geen bijwerkingen…
Meer weten?
Esthers blogs verschijnen regelmatig via de werkenbij-website van ZONL. Hou onze social mediakanalen in de gaten, want dan weet je snel wanneer er een nieuw verhaal online staat. Heb je vragen aan Esther? Neem dan contact met ons op. We vinden het leuk van je te horen! E-mail Esther via werkenbij@zorggroep-onl.nl .
